Ο ποιητής Δημήτριος
Παπαρρηγόπουλος, γιός του ιστορικού
Κων. Παπαρρηγόπουλου, δεν
ήταν δυνατόν να
έμενε ασυγκίνητος σε
ένα τόσο σημαντικό
γεγονός, όπως αυτό
του Ολοκαυτώματος του
Αρκαδίου. Με το
ποίημά του «
Ωδή εις
Ναπολέοντα Γ’» το
οποίο αποτελεί αυστηρή
καταδίκη του Αυτοκράτορα
της Γαλλίας, ο
οποίος είχε φανατικά
υποστηρίξει την αρχή
των Εθνοτήτων, σύμφωνα
προς την οποία
κάθε έθνος είχε
δικαίωμα να αποκτήσει
την ελευθερία του.
Όταν όμως οι
Κρήτες επαναστάτησαν και
ζήτησαν την βοήθειά του,
ο Ναπολέων απάντησε
ότι διάλεξαν κακή
στιγμή να επαναστατήσουν, γιατί
ο ίδιος έπρεπε
να αναχωρήσει για
τα λουτρά του
και δεν είχε
καιρό να ασχοληθεί
με αυτά τα
πράγματα.
**************************************************
**************************************************
Λοιπόν τωόντ’ ηγέρθησαν
οι Κρήτες παρακαίρως,
Εις τα λουτρά
του Βιαρίτζ απήτεις
ησυχίαν,
Και είναι έρως
ασεβής, ο της
πατρίδος έρως,
Ενόσω τύχη βάσκανος
διέπει την Γαλλίαν.
Ώ κήρυξ των
ενώσεων και των εθνικοτήτων,
Εάν οι Κρήτες
μάχωνται υπέρ ελευθερίας,
Σύ υπεκίνησες αυτούς
το δόγμα σου
κηρύττων,
Πώς ήδη οπισθοδρομείς
μεστός οργής αγρίας;…
Ηττήθης εν τω
Μεξικώ, ηττήθης εν
Πρωσσία,
Απώλεσε του βλέμματος
την δύναμιν ο
λέων,
Το φέρετρον της
δόξης σου κρατεί
η Ιταλία,
Παρέπεται το έθνος
σου περίλυπον και
κλαίον.
Πού είναι; πού
ο άπειρος ορίζων
της Γαλλίας;
Συ περιόρισες αυτόν,
προβάλλων ηλιθίως
Εν έθνος ανυψούμενον
μετά υπεροψίας,
Ως σήμα
επιτάφιον επί της
σης ισχύος.
Και ήδη τι
επταίσαμεν ημείς αν
ηπατήθης;
Αν προ του
Βίσμαρκ ωχριά δειλώς
ο Ναπολέων;
Αν ως παιδίον
άπειρον εσκέφθης και
ηττήθης,
Τι πταίει έθνος ατυχές
προς γίγαντα παλαίον;
Αιδώς, ανάξιε υιέ
της δόξης και
του χρόνου.
Θα έχης
προσκεφάλαιον αράς και
βλασφημίας,
Οπόταν, καταβάς ωχρός εκ
του λαμπρού σου
θρόνου,
Μετρήσης με το
σώμα σου τον χώρον
της σκοτίας…
Ακούεις; είναι η
φωνή αυτής της
Ιστορίας,
Αιδώς, επίβουλε υιέ
χαλκίνης ειμαρμένης,
Μοίρα κακή
του έθνους σου,
Προκρούστα της Γαλλίας,
Της υπό την
καισαρικήν στολήν σου
τεθαμμένης.
Ναι, θα κριθώμεν.
Η ισχύς σιγά υπό το
χώμα,
Δικαιοσύνη
αυστηρά επί αυτού
υψούται
Και στρώνει αύτη
μαλακόν του ήρωος
το στρώμα,
Αλλά ως
νέφος πένθιμον εις
τους κακούς απλούται.
Τι ωφελεί ο
σκελετός της υστεροφημίας
Βαδίζων,
καταρώμενος εν μέσω
των αιώνων;
Αί! πόσοι
θα διέγραφον από
της Ιστορίας
Το όνομά των,
αν στιγμήν ανέζων
μίαν μόνον!
Ας αποθάνωμεν ημείς,
ευθύμει, Ναπολέων.
Είναι γλυκύς ο
οίνος σου; τερπνή
η αρμονία;
Και τι προς
σε αν έθνος
εν ψυχορραγή παλαίον,
Δεν το
φρουρεί η άμωμος
της Ρώμης εκκλησία.
Αλλ’ αν της
εκδικήσεως η χειρ
πολλάκις σφάλλη,
Και αν
το πλήθος ωχριά
προ της πομπής
του θρόνου,
Υπάρχει ξίφος, και
αυτό ποτέ δεν
ανεστάλη,
Εν ξίφος ακατάσχετον,
ο πέλεκυς του
χρόνου.
