Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2017

Τα «κάστρα» της Ερμιονίδας και τα κρυμμένα μυστικά τους


Σοφία Πατούρα
H Ερμιονίδα, εμβληματικός θερινός προορισμός, είναι πολύ γνωστή, σχεδόν διάσημη: για τις δαντελωτές ακρογιαλιές της, τους παραδείσιους κόλπους και τα απάνεμα λιμανάκια της, τα βραχώδη μικρά ακρωτήρια, τα διάφανα νερά της, το ήρεμο τοπίο με τις ποικίλες εναλλαγές του, τους ασύμμετρους λοφίσκους και τη βλάστηση να φτάνει ώς την ακρογιαλιά.
Παλαιότερα, τα πράγματα εδώ ήταν χαλαρά, άναρχα, περίπου «επικίνδυνα». Διέσχιζες μικρούς χωματόδρομους ή κακοτράχαλα μονοπάτια και γρήγορα ανακάλυπτες κρυμμένους ορμίσκους με βοτσαλωτές ή αμμουδερές παραλίες. Με τα δένδρα ακουμπισμένα στο πλάι σου και τους βράχους κρεμασμένους πάνω από το κεφάλι σου, απολάμβανες ξέγνοιαστα τη φυσική σκιά τους. Οι σκόρπιοι εξερευνητές της θερινής απόλαυσης ανακάλυπταν κρυφές και απόκοσμες μικρές παραλίες και γίνονταν, συχνά, εθελοντές ναυαγοί!
Αυτές οι νεανικές αποκοτιές ανήκουν πια στο παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια, μπήκε επιτέλους τάξη σε αυτό το άναρχο τοπίο! Παντού επικρατεί τάξη και κυρίως ασφάλεια. Ασφάλεια παντού: με τα οχυρωμένα κάστρα και τα πέτρινα τείχη να περιζώνουν τα μικρά ακρωτήρια της περιοχής, με τις απόρθητες καστρόπορτες, με τις συστάδες των πανύψηλων δένδρων να κρύβουν τα καστρόσπιτα και τους πύργους από τους διερχόμενους σε παρακείμενους δρόμους˙ με φρουρούς και σωματοφύλακες -σεκιουριτάδες τους λέμε σήμερα-, ένστολους και μυστικούς, να περιφέρονται γύρω από τα τείχη ή να σε παρακολουθούν καχύποπτα, κρυμμένοι πίσω από τις φυλλωσιές των θάμνων, με τα ελικόπτερα να πετούν πάνω από το κεφάλι σου όλη τη μέρα, μεταφέροντας στα κάστρα
ενισχύσεις από εθελοντές ντόπιους και ξένους.
Η ατμόσφαιρα γύρω σου μοιάζει σχεδόν πολεμική, αλλά δεν σ’ ενοχλεί γιατί αισθάνεσαι σιγουριά! Εχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε λίγες πια παραλίες, πολυσύχναστες βέβαια -κάτι σαν Βούλα ή Βάρκιζα στην αιχμή της θερινής περιόδου- αλλά είσαι με πολύ κόσμο˙ δεν κινδυνεύεις πια, νιώθεις ασφαλής!
Βρίσκεσαι δίπλα σε οχυρά με ειδικές δυνάμεις: άγρυπνους φρουρούς-σεκιουριτάδες, ιδιωτικούς υπαλλήλους-ακτοφύλακες, έμμισθους βατραχανθρώπους, στρατιές μελαψών εργατών στους απέραντους κήπους. Γνωρίζεις ότι κοντά σου βρίσκονται και οι άρχοντες των κάστρων, οι σύγχρονοι «Μιαούληδες», έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τυχόν απόβαση των κουρσάρων από την Μπαρμπαριά ή των πειρατών από την Ιωνία.

Μπορεί ο Αργολικός και ο Αργοσαρωνικός να είναι πολύ μακριά από τέτοιους κινδύνους, αλλά ποτέ δεν ξέρεις˙ έχουσιν γνώσιν οι φύλακες! Είναι άλλωστε μεγάλοι πατριώτες! Εχουν υψώσει τεράστιες ελληνικές σημαίες στους βράχους των φρουρίων τους. Ατενίζεις από μακριά την πελώρια γαλανόλευκη, σκαρφαλωμένη πάνω στον πιο ψηλό βράχο, και σκέφτεσαι αμέσως ότι αυτός που την ύψωσε εκεί είναι ένας εκ των Αρίστων της Πατρίδας! Κι ας ξέρεις ότι στα καράβια του έχει υψώσει σημαίες Παναμά και Λιβερίας!
Σε τρώει, βέβαια, η περιέργεια. Θέλεις να μάθεις ποιοι είναι αυτοί οι καραβοκύρηδες της εποχής μας που κατέλαβαν ειρηνικά και αθόρυβα τα μικρά φυσικά κάστρα της χερσονήσου. Το πέπλο μυστηρίου που σκεπάζει την ατμόσφαιρα πυροδοτεί το ενδιαφέρον, εξάπτει τη φαντασία, τροφοδοτεί το κουτσομπολιό.
Περίοικοι παραθεριστές, ντόπιοι κάτοικοι, περιστασιακοί λουόμενοι, όλοι μαζί συναντιούνται αναγκαστικά τα καλοκαίρια στις ελάχιστες, πλέον, πολύκοσμες παραλίες που γενναιόδωρα εκχώρησαν στον λαό οι προύχοντες της περιοχής. Φυσικά, η κουβέντα ανάβει και οι φήμες φουντώνουν.
Εδώ είναι η βίλα του Αλφα, παραπέρα η έπαυλη του Βήτα, ο Γάμα έχει προσκαλέσει τον εμίρη τάδε και κάποιον πρώην πρωθυπουργό για επιχειρηματικά σχέδια και συμφωνίες -deals, όπως λέμε σήμερα-, ο δείνα πάντρεψε την κόρη του και είχε καλεσμένους βασιλείς και πρίγκιπες κ.ο.κ. Στο άκουσμα των ονομάτων σε καταλαμβάνει δέος!
Πρόκειται για σύσσωμη σχεδόν την οικονομική δύναμη της χώρας και όχι μόνο: εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, νυν και πρώην μιντιάρχες, τέως βασιλείς, πρίγκιπες και εμίρηδες, ολιγάρχες, άνακτες της Εσπερίας κ.ά. κολυμπούν παραδίπλα σου και αναπνέουν τον αέρα που αναπνέεις κι εσύ! Αόρατοι βέβαια στο ιερό τους άβατο, αλλά πάντοτε φύλακες και προστάτες σου και με τη σημαία ψηλά!
Περιπλέοντας με βάρκα τη δαντελωτή ακτή της αργολικής χερσονήσου, ικανοποιείς εν μέρει την ακόρεστη περιέργειά σου για τα μυστήρια που συμβαίνουν πίσω από τα σκαρφαλωμένα στους βράχους τείχη. Με κιάλια, βέβαια, και από μακριά, από απόσταση ασφαλείας!
Μόλις και μετά βίας αναγνωρίζεις τα παρθένα λιμανάκια όπου κάποτε κολυμπούσες ελεύθερα. Μπροστά στα μάτια σου, όσο επιτρέπουν τη θέα τα αγκυροβολημένα πολυτελή θωρηκτά, ξεδιπλώνονται εικόνες που προς στιγμήν σε μεταφέρουν αλλού, μακριά από τη μιζέρια της πτωχευμένης χώρας σου.
Τσιμεντένιες προβλήτες για τις θαλαμηγούς, πισίνες δίπλα στο κύμα, μεγάλα κιόσκια με χλιδάτες ξαπλώστρες, βοηθητικά κτίσματα, εκκλησάκια -οι πατριώτες είναι πάνω απ’ όλα καλοί χριστιανοί-, ακόμη και μικρά σπιτάκια πάνω στην άμμο για τις πάπιες τους!
Αντιλαμβάνεσαι εύκολα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι και οικολόγοι. Προστατεύουν με νύχια και με δόντια τα φέουδά τους και αγωνίζονται να κρατήσουν τη θάλασσα και τις ακτές τους καθαρές και απρόσβλητες από τους ρύπους των βαρβάρων! Είναι γι’ αυτούς περιοχές Natura!
YΓ.: Παρεμπιπτόντως, ένα ερώτημα προς τη συντεταγμένη Πολιτεία: ο αιγιαλός και η θάλασσα είναι δημόσια αγαθά;