Του Τάκη Σπετσιώτη
ΤΙ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΥ, ΤΙ ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ...
Δίπλα στο σπίτι μας, που ακούγαμε Μαρούδα και Γιοβάννα, κατοικούσε με νοίκι μια γειτόνισσα, νέα γυναίκα, τριάντα κάτι, τότε, στα χρόνια του ' 60. Δεν διάβαζε τη ''Γυναίκα'' του Τερζόπουλου όπως η μάνα μου - απ' όπου ''έκλεβα'' πληροφορίες για συγγραφείς - κείμενά τους ή και συνεντεύξεις-, αλλά το ''Ντομινό'' γεμάτο σινερομάντζα τύπου '' Η ψυχοκόρη του Μοναστηριού'', διαγωνισμούς λαικού τραγουδιού '' το χρυσό μικρόφωνο'', βιογραφίες τραγουδιστών όπως της ''βασίλισσας του λαικού τραγουδιού'' Καίτης Γκρέυ σε επιμέλεια Μίνας Σημηριώτη.
Μ' άρεσε
όλη αυτή η λαική παρακουλτούρα, με ξεκούραζε απ' το φορτίο του
ανυπόφορου σνομπ ''μικρομέγαλου'' που τα ενδιαφέροντά μου είχαν ρίξει
στις πλάτες μου - ήμουν π.χ. ο πρώτος σ' εκείνη την μικρή πόλη που είχε
διαβάσει το ''Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ'' του Ουάιλντ κιόλας στα 13-,
γιατί λοιπόν όχι και λίγη Καίτη Γκρέυ;
΄Ηταν κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα
της εποχής που βοηθούσε αυτό τον ερωτικό αλλά και κοινωνικό λυγμό:
λαικά τραγούδια έπαιζαν τα τζούκ μπόξ της παραλίας, τους τραγουδιστές
τους έδειχναν οι ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, πολλοί κάτοικοι
μετανάστευαν στη Γερμανία, παλληκάρια μπάρκαραν με τα καράβια,
''αρραβωνιαστικές'' (ακόμα), καρτερούσαν.
Δίπλωνα προσεκτικά κάτω απ' τη
μασχάλη μου το ''Ντομινό'' για να το μεταφέρω στο σπίτι - αλλοίμονό μου
αν μ' έπιαναν να διαβάζω αυτό, και όχι τα σχολικά μαθήματα! - ή,
δανεικό πάντα από την κυρία Φωτούλα, το έμπαζα παράνομα στο δωμάτιό μου
απ' το περβάζι του παραθύρου, στο βορινό, πίσω μέρος του
σπιτιού.
Βλέποντας την '' Μάνα κουράγιο'' του Παπακώστα, όπου η Πόλυ
Πάνου τραγουδούσε τα '' Λιμάνια'' του Τσιτσάνη, ξεροστάλιαζα στην κυρία
Φωτούλα η οποία, ναι, ήταν μεν, θαυμάστρια και της Πόλυς, αλλά κάθετη
όσον αφορούσε την Καίτη: ''Ναι αλλά όταν τραγουδάει κι η Γκρέυ τρίζει το
ραδιόφωνο!''
