Ένα μικρό αφιέρωμα στη δουλειά και την προσφορά, του σημαντικού αυτού Ερμιονίτη σκηνοθέτη και συγγραφέα.
Ο Τάκης Σπετσιώτης γεννήθηκε στον Πειραιά αλλά πέρασε τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά του χρόνια στην Ερμιόνη, απ’ όπου έφυγε το 1971.
Ο Τάκης Σπετσιώτης γεννήθηκε στον Πειραιά αλλά πέρασε τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά του χρόνια στην Ερμιόνη, απ’ όπου έφυγε το 1971.
Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και εργάστηκε σε κινηματογραφικές, τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές, ενώ, κατά καιρούς, δίδαξε σενάριο, σκηνοθεσία, και υποκριτική, σε σχολές και σεμινάρια.
Γύρισε τις μικρού μήκους ταινίες Η Λίζα και η άλλη (1976 ), Καλλονή (1977), και τις μεγάλου μήκους Στην αναπαυτική μεριά (1981), Μετέωρο και Σκιά (1985, με θέμα τη ζωή του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Α΄ Κρατικό Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από το Υπουργείο Πολιτισμού, κυκλοφορεί σε Dvd από την Water Bearer στις ΗΠΑ), Εις το φως της ημέρας (1986, τηλεταινία παραγωγής ΕΤ1, βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Κ.Π. Καβάφη), και Κοράκια (1991, βασισμένη στο διήγημα του Εμμανουήλ Ροίδη « Το παράπονο του νεκροθάπτου» ).
΄Εχει διασκευάσει και σκηνοθετήσει επίσης, ύστερα από παραγγελία, για το θέατρο,
Ροίδη, Μάρκ Τουαίην, Κολτές κ.α.
σε εφημερίδες και περιοδικά, αλλά βιβλίο του εξέδωσε για πρώτη φορά το 1996, ένα
λογοτεχνικό χρονικό της γνωριμίας του με τον συγγραφέα Κώστα Ταχτσή, που επανεκδθόθηκε το 2006 με τίτλο Ταχτσής – Δεν ντρέπομαι.
Με τις εκδόσεις ΄Αγρα, από τις οποίες κυκλοφορούν όλα τα υπόλοιπα βιβλία του, συνεργάζεται από το 1999, έχοντας εκδώσει τα βιβλία Χαίρε Ναπολέων (1999),
Δελτίον Ταυτότητος – Γενικός αριθμός Θ. 307136 (2003), Τριανδρίες και Σία (2007),
Το άλλο κρεβάτι ( 2009) και Γραμματικός σ’ ένα παιδί του δρόμου (2009).
΄Ανθρωπος του κέντρου, φύσει και θέσει, ζει, εργάζεται, παρατηρεί και υπομένει στην Αθήνα πάντα.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΑ
Ναι, δεν είναι η πρώτη φορά που ’χω ζήσει μπροστά σε λιμάνι, που το σπίτι όπου ζω βλέπει σε λιμάνι. Και το άλλο, το παλιό σπίτι, το δίπατο, το βαμμένο ώχρα, σε λιμάνι έβλεπε κι εκείνο. Δεν ήταν βέβαια μεγάλο λιμάνι σαν αυτό. ΄Ηταν μικρό. Ούτε έφταναν ποτέ τόσα καράβια ώς εκεί. Δύο ή τρία την ημέρα, το πολύ, το καλοκαίρι, με την τουριστική κίνηση, που τα δρομολόγια αυξάνονταν, γίνονταν περισσότερα. Αλλά τι σημασία είχε. Μήπως η αναχώρησή τους δεν ήταν το ίδιο αυτοκρατορική; Το ίδιο κι η είσοδός τους. Και πόσο πανηγυρική κάθε φορά, αφού ο Θανάσης, ο τρελός, σα να υπολόγιζε, μ’ ένα τρόπο μυστικό, που μόνο αυτός κατείχε, τα λίγα λεπτά ( σα στιγμές
ακόμα κι ανάσες ) πριν την άφιξή τους ( δεν έφταναν δα, πάντα, και ακριβώς στην ώρα τους ), τα ανήγγελλε κιόλας, βάζοντας το χέρι του μπροστά στο στόμα, σαν το χωνί του τελάλη, μέρα – νύχτα, χειμώνα- καλοκαίρι, πηγαίνοντας, πρώτος- πρώτος, στην άκρη της προκυμαίας, ακόμη και με τον πιο βαρύ χιονιά! Μέχρι τη μέρα που πέθανε. « Το βαπόρι έρχεται! Το βαπόρι έρχεται! ».....
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ – ΓΕΝΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ Θ. 307136, Μυθιστόρημα
...«Ανεξάρτητος Συνδυασμός Η Πρόοδος. Φίλοι συμπατριώτες. Κατεβαίνω στις κοινοτικές εκλογές της 15ης Οκτωβρίου 1978, με απόλυτη επίγνωση της βαριάς ευθύνης που επωμίζομαι και των σοβαρών καθηκόντων που διάλεξα να αναλάβω. Διατηρώ όμως τη συνείδησή μου ήρεμη, γιατί στην απόφασή μου αυτή οδηγήθηκα και μόνον από κίνητρα αγάπης και προθυμίας να προσφέρω, στην ώριμη ηλικία μου, ό,τι καλύτερο μπορώ για την αγαπημένη μας πατρίδα, την Ερμιόνη. Δεν χρειάζεται να σας συστηθώ. Με γνωρίζετε από παλιά, με πολλούς δε από σας με συνδέουν μακροχρόνια συνεργασία και φιλία. Και τους συνεργάτες μου τους γνωρίζετε. Είναι γνωστό πως όλοι τους αποτελούν χρήσιμα στελέχη για τον τόπο μας... Ευχαριστώ. Απόστολος Σπετσιώτης, Υποψήφιος Πρόεδρος και οι Συνεργάτες του ».
Διάβαζε τυπωμένο σε φέιγ-βολάν τον προεκλογικό λόγο του πατέρα του, που του ’ χε
γράψει ο Δημήτρης όταν, ναύτης, υπηρετούσε στον Σκαραμαγκά. Ο πατέρας ( έμπορος και πολιτευόμενος, παλιά οικογένεια καραβοκυραίων απ’ τις Σπέτσες με συμβολή στον αγώνα, στο πλευρό της Μπουμπουλίνας, των Λαζαραίων, που είχαν εγκατασταθεί στην Ερμιόνη πριν γίνουν τα μητρώα της κοινότητας, όπου τους φώναζαν με παρατσούκλι οι Σπετσιώτες, και με το παρατσούκλι τελικά τους έγραψαν και στα μητρώα ), ο πατέρας λοιπόν, ήταν, πολλές φορές, αφορμή και έναυσμα για τη γραφή του καλλιτέχνη γιού: το αντίπαλο δέος. Και το Παράπονον του νεκροθάπτου, με θέμα
την πολιτική, από τον κόσμο του πατέρα του το είχε εμπνευστεί για ταινία.....
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ Στη σκιά του πολλαπλού Πατέρα, από το βιβλίο ΤΡΙΑΝΔΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΙΑ
( Ιστορίες – Κείμενα ).
